بررسی میزان بروز تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی در دو روش القاء بی‌هوشی با پروپوفول و القاء و حفظ بی‌هوشی با پروپوفول

  سابقه و هدف: تهوع و استفراغ بعد از عمل (Post-operative nausea and vomiting, PONV) ازعوارض شایع پس از جراحی است که اثرات زیان‌باری دارد. اگر این عارضه شایع توسط داروی هوشبری که کاربرد آن اجتناب‌ناپذیر است کاهش یابد راه‌حلی سودمند خواهد بود. هدف از این مطالعه این است که با توجه به تأثیر پروپوفول در کاهش تهوع و استفراغ و عدم وجود مطالعه‌ای که در آن پروپوفول به‌عنوان تک‌دارو جهت بی‌هوشی باشد، در مطالعه‌ی فعلی از پروپوفول در مراحل القاء و حفظ بی‌هوشی استفاده و تأثیر آن بر میزان بروز PONV بررسی شده است. مواد و روش‌ها: در این کارآزمایی بالینی ۱۹۶ بیمار که طبق کلاس І و ІІ  انجمن بیهوشی آمریکا در محدوده‌ی سنی ۶۵-۱۶ سال که کاندید اعمال جراحی عمومی، ارولوژی و ارتوپدی بودند به‌طور تصادفی به دو گروه ۹۸ نفره A و B تقسیم شدند. در گروه A ، القاء و حفظ بی‌هوشی با پروپوفول و در گروه B جهت القاء از پروپوفول و برای حفظ بی‌هوشی از ایزوفلوران استفاده و میزان بروز PONV طی ۶ ساعت اول بعد از جراحی ثبت شد. یافته‌ها: میزان بروز PONV در گروه A (پروپوفول+پروپوفول) طی ۶ ساعت بعد از عمل، به‌طور معنی‌داری از گروه B (پروپوفول+ ایزوفلوران) کم‌تر بود.  نتیجه‌گیری: نتایج نشان می‌دهد که استفاده از پروپوفول در مراحل القاء و حفظ بی‌هوشی در مقایسه با استفاده از پروپوفول فقط در مرحله القاء، باعث کاهش میزان بروز PONV بعد از اعمال جراحی عمومی، ارتوپدی و ارولوژی در بیماران می‌شود.